به وبلاگ بهنام نجم الدین خوش آمدیدسینما ، فلسفه ، ادبیات ، تاتر

ایرنا- فیلم «هدیه» کاری از هنرمندان سینمای سمنان به دوازدهمین جشنواره بین المللی فیلم ١٠٠ ثانیه راه یافت.

به گزارش ایرنا، این فیلم به کارگردانی بهنام نجم الدین و تهیه کنندگی علی همتی تولید و ارائه شده است.در تولید این فیلم بهادر نجم الدین، علیرضا سلمانیان، محمدحسین رحیمیان، حمیدرضا بلند، عباسعلی سلمانپور و ذوالفقار وطن پرست مشارکت و همکاری داشته اند.این جشنواره در دو بخش اصلی مسابقه ملی و مسیر تجربه شامل مستند، داستانی، پویانمایی و با موضوع های اخلاق و سبک زندگی، ترویج مفاهیم اخلاقی هم چون قانونمداری، گذشت، سعه صدر، ایثار، ترویج الگوی انسان انقلاب اسلامی، خانواده الگوی ایرانی اسلامی، فرهنگ اصیل ایرانی، نگاه دوباره به زندگی و زدودن غبار روزمرگی برگزار می شود.بخش ویژه این جشنواره شامل موضوع های حمایت از تولید ایرانی، حمایت از تولید کالا و خدمت دانش‌ بنیان ایرانی، فرهنگ تولید محصولات با کیفیت ایران، تاثیرات مخرب خرید کالاهای خارجی، واردات بی‌رویه و غیرقانونی، معرفی کسب‌ و ‌کارهای نوین و استارت ‌آپ‌ها، تولید ثروت از علم و فناوری و معرفی اقتصاد دانش ‌بنیان است.

فمینیسم (زنانه‏نگرى) یک جنبش اجتماعى است که از دهه هفتاد میلادى همانند سایر جنبش‏هاى اجتماعى در بخش‏هاى مختلف اقتصادى، سیاسى، اجتماعى و فرهنگى به ویژه در جوامع غربى جایگاه خاصى را به خود اختصاص داده است. صنعت سینما و هنر نیز از تأثیرهاى این جنبش، نقادى و نظریه‏پردازى، دور نمانده است. با شروع این جریان، فمینیسم تأثیر قابل ملاحظه‏اى بر تئورى فیلم و نقد آن داشته است. فمینیست‏ها به سینما به عنوان یک ابزار فرهنگىِ نشان دهنده اسطوره‏ها و افسانه‏ها در مورد زنان و زنانگى، همین طور مردان و مردانگى مى‏نگرند.

بسیاری از نظریه پردازان در آثار خود از سینما به عنوان نوعی زبان نام بردند شاید معروف ترین آنها کریستین میتز باشد که با بازنگری بر آثار ژان میتری و بر پایه تحقیقات فردینان سوسور زبان شناس سویسی نظریه خود را با عنوان زنجیره همنشینی در سینما بنیان نهاد متز سینما را نوعی زبان که فاقد نظام زبان است میدانست او ویژگی های زبان سینما را در سطحی فراتر از تصویر و در سطح فصل ( سکانس ) و روایت جستجو میکرد او منتاژ را عامل پیدایش فصل و روایت را نتیجه نهایی آن میدانست .
نمادگرائی , نظام نشانه ها , تشبیه و استعاره مضمون بسیاری از مباحث بود اینکه آیا این صنعات رایج ادبی قابل به کارگیری در سینما هستند یا نه در اینجا من به صورت ضمنی توضیحی در مورد این مفاهیم میدهم و بعد به بحث اصلی میپردازم.

احتمالا در نگاه نخست نوشتن تحلیلی بر یک بلاک باستر اکشن تابستانی یاوه گویی (1) به نظر برسد؛ چگونه می توان بر «سریع و خشن» یا «یک بار مصرف ها» نوشت؟! ولی شواهد فرمی (2) «مکس دیوانه» به کارگردانی جرج میلر(George Miller) ، دلالت بر آن دارد که ببینده این فیلم به غیر از ترشح یک لیتر آدرنالین (3)، معنایی بَلیغ نیز ادراک می کند.

1.  یک مرثیه‌ی فرمالیستی

ساختار و بدنه‌ی آثار دارن آرنوفسکی به صورت نامعمولی تشکیل شده است از تناقضات، تفاوت‌ها و به هم پیوستگی‌ها و ارتباطات. برای او چنین ترکیبی در همه جایی ممکن است: یک آپارتمان کوچک، محله‌ای در نیویورک، فضای ماورائی، رینگ کشتی‌کج و صحنه‌ی باله. دلیل این هم البته تا جایی که من توانایی گفتن‌اش را دارم برمی‌گردد به تخیل بصری تمام و کمالی که آرونوفسکی با دستاویز قرار دادنِ آن به دنبال هر چه بیشتر دیدن، تصور کردن و صنایع بدیع ساختن است. هدفی که اگر در نهایت نیز بدان‌ها دست نیابد-مشخصاً در مورد تصورات‌اش-سعی می‌کند که آن‌ها را خود خلق خواهد کند. این تصور بصری البته بیش از هر چیزی سینمای آرونوفسکی را در جهت نقد فرهنگ هنوز پیوریتن حاکم یاری می‌نماید. در اینجا البته مراد از فرهنگ پیوریتن فرهنگی است که به نمودها بدبین است، یا به عبارت دیگر آن‌ها را چونان تمثیلی در نظر می‌گیرد که اساساً به واقعیتی برتر اشاره می‌کنند. درسی که سینمای آرونوفسکی در اینجا به ما می‌دهد ابتدا از همه دعوت به اعتماد کردن به همین نمودها است. در واقع حساسیت او در فیلم‌هایش حساسیتی است شرک‌آمیز؛ هر آنچه که خود را بر تو ظاهر می‌نماید شاید که خدایی باشد. یعنی مضمونی که در قوی سیاه به شکلی ادبی بیان شده است. یعنی از آنجا که خدایان، خود را بر ما ظاهر می‌سازند، پس از این رو نمی‌توان تمایزی میان واقعیتِ آن‌ها و ما تشخیص داد. و البته آرونوفسکی این مضمون را در متعالی‌ترین شکل‌اش فیلم می‌کند.