به وبلاگ بهنام نجم الدین خوش آمدیدسینما ، فلسفه ، ادبیات ، تاتر

سبک زندگی من قبل از کرونا و بعد از کرونا تغییر زیادی نکرده. چراکه همیشه و از همان کودکی ام به شدت بهداشت رو رعایت می کردم.بین دوستان اسمم وسواسی بود و حتی به خاطر خراش جزئی که در لبم ایجاد شده بود تا مدت ها در شهر یا دانشگاه ماسک می زدم . حالا بماند چقدر ملت مسخره ام می کردن و پشت سرم می گفتن نکنه صورتش مشکلی داره و یا اصلا لب نداره که همش ماسک می زنه! در مورد حفظ فاصله هم از وقتی عاشق شدم به شدت منزوی بودم و روابط اجتماعیم با دیگران بسیار کم بود و عملا فرد یا افراد زیادی در اطراف من نبود که بخوام فاصله را رعایت کنم و همیشه در شعاع بیکران تنهایی خود وسط یه مشت کتاب و فیلم و دست نوشته هام یورتمه میرفتم.

وقتی کرونا اومد و همه شهر به تکاپو و بهداشت و حفظ فواصل اجتماعی افتادن ، من بیخیال و مثل شاگردی که تمام سال درسش را خوانده و شب امتحان ترسی نداره راحت به زندگیم ادامه دادم. یاد نصیحت همیشگی پدرم افتادم که میگه سعی کن با فیلمی که میخواهی بسازی تو روی اجتماع تاثیر بزاری نه اجتماع روی تو ! گمونم ناخودآگاه این سناریویی زندگی من با میزانسن کلمات از پیشم عملی شده و بهداشت و ماسک و ژل ضدعفونی و تنهایی و دوری از آدم ها رو،  به شهر که چه عرض کنم به همه ی دنیا تاثیر گذاشتم ...