رویای سوخته

دریای بی‌موج،
بر پوستِ خشکیده‌اش
زیر سایه‌ی برهنه‌ی یک رویا
از دلِ خاکستر برمی‌خاست
مثل خوابِ فراموش‌شده.

باد
صفحه‌ی سکوت را ورق می‌زد،
و زمان،
چیزی شبیه عطش یک پرنده
در گلوی راه می سوخت...
___________
بهنام نجم الدین