حاکمان

هر که آمد بر سر ملت ما حاکم شد
داد مظلمومی خلقی بزد و ظالم شد
هرکه در روز ازل دست بر این ملک فکند
دم ز دینی زده و بهر خودش عالم شد

قطار زندگی

باز هم دیر رسیدم
رفته است،
    بی مسافرترین
                  قطار زندگی ام.
من اما
      چشم انتظار....

                        "سپنتا ب.ن

سکوت

اگر به ناطق بودن انسان ها مباهات شده و بر قراری ارتباط ، آغاز هر کنش متقابل اجتماعی دانسته شده است ، در ایران ما « سکوت » جایگاه والایی داشته است  به طوری که حداقل یازده نوع سکوت را می توان شناسایی کرد .

فراوان ترین سکوت ها « سکوت خود ایمن ساز و مانع پشیمانی » است . مانند این سخن سیصدسال پیش جناب صائب تبریزی : 

هرکه را تیغ زبان نیست به فرمان ، صائب

عاقبت کشته شمشیرِ زبان میگ ردد

نوع دیگر « سکوت آبرو داری » است که هدف آن پنهان کردن ضعف ها و کمبود هاست ، مانند این شعر هزار ساله پیش حکیم فردوسی :

شیطنت

مست می شوم

ز بوی زلف پریشانت.

باز هم شیطنتی دگر ،

برده است با خود

سپید چادرت را

این هوای عاشقی.......

---

بهنام نجم الدین