به وبلاگ بهنام نجم الدین خوش آمدیدسینما ، فلسفه ، ادبیات ، تاتر

اگر بازن توانسته است نشان دهد که هستی سینما چیست بدین خاطر است که سینما هستی را خلق می کند و رآلیسم ذاتی اش از همین جا ناشی می شود. بازن، سوا از روسلینی، دگرگونی های این هستی را در برسون می یابد. بازن از زمان “مدل” برسونی، از زمان خاطرات کشیش دهکده، تاکید می کند ((آن چه که اقتضا می کند ما از چهره ی او بخوانیم به هیچ وجه انعکاس گذرای چیزی که می گوید نیست، بلکه ثبات وجود است، نقاب سرنوشتی معنوی.))

همه چیز در دنیای انسان از یک اندیشه آغاز می شود و انسان های اندیشمند، ایده هایشان را در کارگاه فکر خود خلق می کنند. هنر، تصویر خلاقانه ذهن هنرمند است . اثر هنری درون ذهن پویای هنرمند رشد می کند و سپس جلوه بیرونی می یابد.

هیچ کس کامل نیست اینگونه نگاه کنیم...
مرد را به عقلش نه به ثروتش
زن را به وفایش نه به جمالش
دوست را به محبتش نه به کلامش
عاشق را به صبرش نه به ادعایش
مال را به برکتش نه به مقدارش
خانه را به آرامشش نه به اندازه اش
اتومبیل را به کاراییش نه به مدلش
غذا را به کیفیتش نه به کمیتش
درس را به استادش نه به سختیش
دانشمند را به علمش نه به مدرکش
مدیر را به عمل کردش نه به جایگاهش
نویسنده را به باورهایش نه به تعداد کتابهایش
شخص را به انسانیتش نه به ظاهرش
دل را به پاکیش نه به صاحبش
جسم را به سلامتش نه به لاغریش
سخنان را به عمق معنایش نه به گوینده اش

وقتی زمان،همبستر مکان شود،عشق متولد خواهد شد .

بهنام نجم الدین

اگر زمان را نگه داریم ، جزء آنکه تاخیری در آمدن و رفتن مسافران دنیا  کرده باشیم ، کار مفید دگری نکرده ایم .

بهنام نجم الدین

من به کمال دیدم آزادی را ، که چه رنگ می باخت در حقیقت قاموس انسان .

یادم آمد ناگاه که شبی میگفت: انسان کجا و آزادی کجا ؟!