به وبلاگ بهنام نجم الدین خوش آمدیدسینما ، فلسفه ، ادبیات ، تاتر

ماییم و دلی زلال از جاری عشق

                                  جانی چو هوای صبح بیداری عشق

بی هیچ  توقعی  گره باز کنیم

                                  از کار تمام خلق با یاری عشق

هر که آمد بر سر ملت ما حاکم شد
داد مظلمومی خلقی بزد و ظالم شد
هرکه در روز ازل دست بر این ملک فکند
دم ز دینی زده و بهر خودش عالم شد

از واپسین روز

 دیده ام درد اندر جهان.

آن هنگام که مادرم
   بود مرا آبستن
               شادمانه

ای جانِ جهانم، جهانم تویی
                                     کعبه این

پیر کلاغانی که هم آغوش آسمان بودند
                          خورشید را هم

کنار پنجره نشسته ام
                   خیره به خانه او
                             روزهایم میگذرند در

 حاکم شهر
دید و گفت و زدند
دختر را.
اما آن پسر
آیا

باکره است...؟؟!

---

بهنام نجم الدین