سینمای تاریخی - مذهبی از سال‌های دور مورد توجه اهالی سینما در سراسر
جهان قرار داشته است. در این ژانر سینماگرانبا بهره‌گیری از روایات یا
کتب دینی به تاریخ مذاهب و ادیان پرداخته‌اند و مخاطبان هم با استقبال از
این نوع آثار علاقه‌مندی خود را همواره به رخ کشیده‌اند.
جدا از تعدد آثار تاریخی - مذهبی که در حوزه پیامبران می‌توان در سینمای
جهان شناسایی کرد، آثار زیادی نیز به قدیسین و زندگینامه این گروه از
انسان‌ها پرداخته‌اند. در این دو رویکرد به آثاری همچون عیسی بن مریم(س)،
محمد رسول‌الله(ص)،10فرمان، کشتی نوح و... می‌توان اشاره کرد.
در این میان سینمای ایران وضع دیگری داشته است. در سال‌های پیش از انقلاب
اساساً به فیلم شاخصی نمی‌توان اشاره کرد، اما در سال‌های پس از انقلاب
اسلامی سینمای ایران به این ژانر توجه نشان داده است. گرچه این علاقه‌مندی
همچنان نزد سینماگران، مدیران سینمایی و هنرمندان مختلف وجود دارد، اما
سینمای ایران به خاطر بضاعت‌های محدود خود، کمبود افراد متخصص و عدم
سرمایه‌گذاری بخش خصوصی چندان که انتظار می‌رود، در این وادی فعال نبوده
است. این گزارش نگاهی اجمالی دارد به سینمای ایران و ژانر تاریخی - مذهبی.
بعضی از مطالب از من نمی باشدو چون تعداد پست ها زیاد می باشد پس به مرور نام نویسنده اصلی هر مطلب را درج خواهم نمود.
طبقه بندی موضوعی
بایگانی
- اسفند ۱۴۰۳ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۲)
- فروردين ۱۳۹۹ (۲)
- مهر ۱۳۹۸ (۲)
- خرداد ۱۳۹۸ (۵)
- فروردين ۱۳۹۷ (۳)
- آذر ۱۳۹۵ (۳)
- مرداد ۱۳۹۵ (۲)
- تیر ۱۳۹۵ (۱)
- خرداد ۱۳۹۵ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹)
- اسفند ۱۳۹۴ (۵)
- آذر ۱۳۹۴ (۱)
- مهر ۱۳۹۴ (۱۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۱۳)
- فروردين ۱۳۹۴ (۱)
- بهمن ۱۳۹۳ (۳)
- دی ۱۳۹۳ (۱)
- آذر ۱۳۹۳ (۸)
- آبان ۱۳۹۳ (۱۱)
- مرداد ۱۳۹۳ (۵)
- تیر ۱۳۹۳ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۱۰)
- بهمن ۱۳۹۲ (۱)
- دی ۱۳۹۲ (۱۴)
در این مقاله، پس از آوردن دلیل نگارش در مقدّمه، به بحث تعاملات
فلسفه و سینما پرداخته شده است؛ بحثى که مورد غفلت بسیار قرار گرفته است.
پس از آن، گزارشى از فیلم فلسفى و پرفروش «ماتریکس» آمده و سپس به تحلیل و
بررسى این فیلم پرداخته شده است.
بسیاری از نظریه پردازان در آثار خود از سینما به عنوان نوعی زبان نام بردند شاید معروف ترین آنها کریستین میتز باشد که با بازنگری بر آثار ژان میتری و بر پایه تحقیقات فردینان سوسور زبان شناس سویسی نظریه خود را با عنوان زنجیره همنشینی در سینما بنیان نهاد متز سینما را نوعی زبان که فاقد نظام زبان است میدانست او ویژگی های زبان سینما را در سطحی فراتر از تصویر و در سطح فصل ( سکانس ) و روایت جستجو میکرد او منتاژ را عامل پیدایش فصل و روایت را نتیجه نهایی آن میدانست .
نمادگرائی , نظام نشانه ها , تشبیه و استعاره مضمون بسیاری از مباحث بود اینکه آیا این صنعات رایج ادبی قابل به کارگیری در سینما هستند یا نه در اینجا من به صورت ضمنی توضیحی در مورد این مفاهیم میدهم و بعد به بحث اصلی میپردازم.
احتمالا در نگاه نخست نوشتن تحلیلی بر یک بلاک باستر اکشن تابستانی یاوه گویی (1) به نظر برسد؛ چگونه می توان بر «سریع و خشن» یا «یک بار مصرف ها» نوشت؟! ولی شواهد فرمی (2) «مکس دیوانه» به کارگردانی جرج میلر(George Miller) ، دلالت بر آن دارد که ببینده این فیلم به غیر از ترشح یک لیتر آدرنالین (3)، معنایی بَلیغ نیز ادراک می کند.