نمادگرائی , نظام نشانه ها , تشبیه و استعاره

بسیاری از نظریه پردازان در آثار خود از سینما به عنوان نوعی زبان نام بردند شاید معروف ترین آنها کریستین میتز باشد که با بازنگری بر آثار ژان میتری و بر پایه تحقیقات فردینان سوسور زبان شناس سویسی نظریه خود را با عنوان زنجیره همنشینی در سینما بنیان نهاد متز سینما را نوعی زبان که فاقد نظام زبان است میدانست او ویژگی های زبان سینما را در سطحی فراتر از تصویر و در سطح فصل ( سکانس ) و روایت جستجو میکرد او منتاژ را عامل پیدایش فصل و روایت را نتیجه نهایی آن میدانست .
نمادگرائی , نظام نشانه ها , تشبیه و استعاره مضمون بسیاری از مباحث بود اینکه آیا این صنعات رایج ادبی قابل به کارگیری در سینما هستند یا نه در اینجا من به صورت ضمنی توضیحی در مورد این مفاهیم میدهم و بعد به بحث اصلی میپردازم.

نمادگرایی یا سمبولیسم

نمادگرایی پیش از آن که یک مکتب به حساب بیاید، یک مفهوم یا فلسفه است. بشر از ابتدای شکل گیری تمدن‌ها و آغاز شاعری تمایل داشته حرف‌هایش را در قالب نمادها و نشانه‌ها به زبان آورد و اشیای دور و برش را

بازن

اگر بازن توانسته است نشان دهد که هستی سینما چیست بدین خاطر است که سینما هستی را خلق می کند و رآلیسم ذاتی اش از همین جا ناشی می شود. بازن، سوا از روسلینی، دگرگونی های این هستی را در برسون می یابد. بازن از زمان “مدل” برسونی، از زمان خاطرات کشیش دهکده، تاکید می کند ((آن چه که اقتضا می کند ما از چهره ی او بخوانیم به هیچ وجه انعکاس گذرای چیزی که می گوید نیست، بلکه ثبات وجود است، نقاب سرنوشتی معنوی.))